Verder naar Thailand

Na 2 weken op de farm in Donnybrook werkzaam te zijn geweest als een fulltime werknemer was het tijd om verder te gaan naar een Zwitsers stel Andy & Irene in Bow Bridge. Dinsdag 25 januari vertrok ik met de bus 5 uur 's middags verder richting de kust van zuid/west-Australië. Hier stond Andy mij al op te wachten bij het roadhouse Bow Bridge en bracht me vervolgens naar de top van een berg waar hun droomhuis stond met een wijngaard en omsingeld met 2000 olijf bomen. Werkelijk een prachtige plek vanaf de eerste dag met een beeldig uitzicht. Irene was echt een held in de keuken, iedere dag maakte we samen een heerlijke lunch en voortreffelijke avondmaal. En niet te zuinig, alles kwam uit eigen tuin of uit de weide rondom hun droomhuis. Elke dag hadden we een vers gebakken brood en namen we ruim de tijd om de maaltijd te nuttigen. Echte levensgenieters, Irene & Andy hebben mij het ideale leven laten zien in Australië. Ze hebben alles zelf opgezet zo'n 18 jaar geleden te denken aan stroom voorziening, olijfbomen planten, druivenstokken planten, fruitplantage en groentetuin opzetten voor eigen gebruik en dan het droomhuis hebben ze zelf gebouwd. Andy was de rust hemzelf en wist alles precies te organiseren. Het was ook zeker geen werken hier, maar meer klusjes. Meerdere keren zijn we naar het strand geweest of haalde Irene me op vanaf het strand als ik er naartoe had hardgelopen. Of als het een mooie dag was namen we een maaltijd salade mee naar hart strand om daar de zonsondergang te bekijken.

Na de eerste week besloot ik om de Bibblumin track te lopen vanaf Denmark naar Peaceful Bay. Dit is een prachtige wandelroute die helemaal vanaf Perth naar Albany loopt. Irene bracht me naar Denmark om daar te starten met mijn 64 km lange wandelroute voor de boeg komende 2 dagen langs de kust. De start was niet helemaal zoals gepland met een verkeerde wandelroute, om 11 uur in de ochtend begon ik dan eindelijk met de echte wandelroute. Na een paar flinke heuvels en 2,5 uur was het tijd om wat te eten op een prachtige top van de berg met een ongekend uitzicht. Jammer was wel dat het behoorlijk regenachtig en mistig was de gehele dag vanaf begin. Om 16 uur kwam ik aan bij de eerste schuur in de windernis om daar eventueel te gaan slapen. Dat was zo'n 20 a 25 km vanaf Denmark vandaan, Maarja dat was natuurlijk nog niet genoeg voor mij... Op naar 'Boat Harbour' ongeveer 15 km verder als ik het zo bekeek op mijn verfrommelde routekaartje. Echt gedetailleerd was mijn kaartje niet, aangezien ik geen zin had om een 'dure' kaart te kopen en voor mij toch wel duidelijk zou zijn. Na een uur kwam ik aan op bij een strand met toiletten wat voor mij een herkenningspunt op mijn kaartje was. Ik had nog zo'n 2,5 uur om bij mijn volgende slaaphut aan te komen voordat het donker was. Dus besloot ik maar om me schoenen uit te doen en lekker langs over het strand te gaan rennen, bepakt en bezakt met mijn rugzak. Eenmaal aangekomen op de helft van mijn route bij een camping langs het strand (wat voor mij het volgende herkenningspunt was) moesten me schoenen helaas weer aangetrokken worden om de rest van de route over de bergen voortzetten. Het was ondertussen al 18 uur dus ik moest zeker vaart maken, echt een indicatie van kilometers had ik in meer aangezien me horloge met gps leeg was. Maar wat ik wel inzag is dat het zeker nog zo'n 8 km was met een aantal behoorlijke bergen. Slapen bij deze camping kon ook niet aangezien ik geen tent bij me had, en de optie om terug te lopen/rennen ga ik natuurlijk niet in me hoofd halen. Goed daar ging ik dan, na 1,5 uur kwam ik aan bij BOAT HARBOUR! Finally... Maar nee, hier was geen schuur te vinden. Dan maar een stukje verder lopen, gelukkig vond ik wel een toiletgebouw als herkenningspunt. Snel me iPad erbij pakken en de foto bekijken van deze slaap schuur, hij zou hier echt moeten zijn als ik het zo bekijk. Ondertussen zeiknat van het zweten zat ik daar met het besluit wat te doen, de laatste kans om nog 10 min verder te lopen voordat het echt donker was. En daar stond die dan! Zeker 2 km voorbij het bord van dit strand. Misschien was die gedetailleerde kaart toch wel handig geweest? Wat was ik blij met alleen maar deze simpele schuur op dit moment, alleen maar een dak boven me hoofd was genoeg! Nog geen 10 minuten later was het donker en na een half uur kwam het met bakken uit de hemel. Tijd voor droge kleren dacht ik zo, maar nee... Me yoghurt was lekker geshaked door me hele tas tijdens het rennen denk ik. Gelukkig was er wel een schoon regen waterton met kraan en kon ik alles uitspoelen. Alles hing te en denk je dan eindelijk te gaan slapen na een vermoeiende dag, zitten er werkelijk overal muggen. In eerste instantie dacht ik dat ze op me lampje afkwamen maar nee, in me slaapzak, op me gezicht, overal! Om 1 uur in de nacht heb ik een paar uurtjes me ogen dicht gedaan tot en met een uur of 4. Toen was het wachten totdat het licht werd en mijn avontuur kon beëindigen om de laatste 20 kilometers te lopen. Alles nat aantrekken en hopen dat het een beetje zou drogen. Echt soepel ging het niet, de hele ochtend miezerde het namelijk. Na een overtocht naar de andere kant van de rivier met een kano is het eind eindelijk in zicht en was het bekend gebied. Irene kwam me bij het strand ophalen ongeveer 15km bij hun huis vandaan.

Wat was ik blij om weer bij me woof adres te zijn, lekker warm docuhen in de buitenlucht daarna direct lange kleren aantrekken. En dit was ook direct de druppel want hierna kon ik niet meer normaal lopen met me rechter voet. Denk iets verzwikt tijdens het rennen de dag ervoor of een beetje overbelast... Hier heb ik nog 3 weken last van gehad, dus heb hierna ook niet meer kunnen hardlopen. Misschien een leermomentje voor volgende keer? De muizen of zelfs ratten die mijn in de slaapschuur (voor woofers) zaten waren na dit avontuur helemaal niet meer erg. Ik was zo blij geen gezelschap van de Mussssskietosssss te hebben.

Na bijna 3 weken bij dit Zwitserse stel verbleven te hebben was het weer tijd om zaterdag 15 februari verder te gaan naar Albany met de bus voor 1,5 uur. Hier had ik mijn laatste woofplek gevonden bij Patricia. Ook kon ik weer eens gebruik maken van het WiFi, dat was wel fijn om me een beetje voor te bereiken op Thailand. Het werken was relaxt maar 3 a 4 uurtjes per dag, alleen elke dag hetzelfde namelijk het gras van bijna een meter hoog maaien met de bosmaaier. Heb 1 dag de zitgrasmaaier gebruikt maar de rest waren allemaal heuvels als langs de fruitbomen. Dus na een week hoef ik even geen bosmaaier te zien, en vind ik t 'vrijwilligerswerk' ook wel mooi geweest. Voor de rest heb ik een heerlijke laatste week hier in Australië gehad. Ik had me eigen autootje om naar de mooiste rustige stranden van Australië te rijden. Lekker rondscheuren in de Suziki Alto! Iedere dag een ander strand en vaak ging de hond 'Selly' ook mee. Pat wist altijd de beste en mooiste plekken te vertellen.

Maandag ochtend om 8 uur bracht Pat me naar Albany visitors centre om daar met de bus naar Perth te vertrekken. Ik vertrok pas om 9 uur, maar ze moest nog het een en ander doen vandaag dat ze me iets eerder had afgezet. Na 7 uur kwam ik aan in Perth waar het een behoorlijk temperatuurtje was van zo'n 35 graden. Van tevoren had ik al geprobeerd om uit te zoeken hoe ik vanaf East-Perth station naar de vlieghaven zou kunnen komen, maar werd hier niet veel wijzer van. Nog heel even in me hoofd gehad om 15 km te gaan lopen, maar toen ik ' s'ochtends me backpack op me rug had wist ik zeker dat dat m niet ging worden. Uiteindelijk via Central Perth de lokale buslijn 37 naar Domastic airport kunnen pakken. Had gedacht dat ik vanaf daar zo'n 5 kilometer moest lopen naar International airport maar hier stond een gratis shuttle servicebus te wachten. Super dacht ik zo, alleen was ik al om 18.30 uur op de luchthaven. Wist niet dat het allemaal zo soepel verliep, aangezien ik pas om half 7 morgen ochtend vlieg naar Kuala Lumpur. Rond half 10 ging ik me maar voorbereiden op een kort nachtje bankslapen. En dit was inderdaad wel een heel kort nachtje, om 11 uur werd ik wakker gemaakt door de security. Ze vertelde iedereen die lag te slapen dat het niet de bedoeling was, vervolgens kwamen ze ieder half uur weer iedereen wakker schudden. Voor de rest heb ik niet geslapen deze afgelopen nacht. Ik was blij om dan eindelijk in te checken om 4 uur, dat verliep niet helemaal zoals gepland geloof ik. De rolband voor de bagage wilde niet meewerken bij de check in, dus moesten we alle bagage opstellen op een speciale plek. Toen ik door de douane heen wou was deze nog niet open, kennelijk normaal dat deze dicht gaat in de nacht. Maar het werd drukker en drukker en geen enkel teken van duidelijkheid. Je zag enkel wat brandweermannen heen en weer lopen en het evacuatie plan dat werd omgeroepen. Niemand verzette zich een stap, enkel mopperende mensen die over een half uur zouden vliegen met een andere vlucht. Een uur voor vertrek ging het dan open, er waren inderdaad wat problemen met het brandalarm werd er dan eindelijk omgeroepen. Iedereen haasten en sprinten om als eerste naar binnen zijn in de 'duty free' zone. Me vlucht vertrok keurig op tijd. Na een korte stop in de middag op Kuala Lumpur vloog ik om 14 uur verder naar Bangkok. Na in totaal zeker 30 uur onderweg te zijn geweest, zijn we aangekomen in Thailand. Na een taxi rit die niets eens het hostel wist te vinden, zijn we dan veilig aangekomen! Tijd voor een Singha.

To be continued.